Zaloguj się

Jak czytać przepisy SUP?

SUP to zbiór przepisów dotyczących stosowania niektórych jednorazowych produktów z tworzyw sztucznych. Firmom trudno jest określić swoje obowiązki, ponieważ wymagania te zawarte są w dwóch ustawach. Dodatkowym problemem jest to, że wśród wyrobów objętych przepisami są opakowania rozumiane według SUP jako produkty. Powszechnie stosowany podział na opakowania, produkty i produkty w opakowaniach może w tym przypadku wprowadzać w błąd. Ważne jest, aby analizować przepisy SUP w kontekście zarówno dotychczasowych regulacji opakowaniowych, jak i nowych wymogów SUP. Jak rozgryźć ten temat?

Produkty SUP

Warto pamiętać, że regulacje dotyczą tylko jednorazowych produktów wykonanych z tworzyw sztucznych. Lista produktów jest ograniczona – nie każdy jednorazowy wyrób z tworzyw jest objęty wymaganiami. Jeżeli Twoja działalność na jakimś etapie produkcji lub dystrybucji jest związana z poniższymi produktami, prawdopodobnie podlegasz pod wymagania SUP. Dlaczego prawdopodobnie? Ponieważ obowiązek dotyczy dwóch głównych działań – wprowadzania produktów do obrotu oraz udostępniania produktów w sklepach i punktach gastronomicznych. Sprawdź, czy Twoja działalność obejmuje produkty jednorazowego użytku (SUP):

  1. patyczki higieniczne, z wyjątkiem patyczków przeznaczonych do celów medycznych,
  2. sztućce (widelce, noże, łyżki, pałeczki),
  3. talerze,
  4. słomki, z wyjątkiem słomek przeznaczonych do celów medycznych,
  5. mieszadełka do napojów,
  6. patyczki mocowane do balonów, z wyjątkiem balonów do użytku przemysłowego lub innych profesjonalnych zastosowań,
  7. balony, z wyjątkiem balonów do użytku przemysłowego lub innych profesjonalnych zastosowań,
  8. pojemniki stosowane w celu umieszczania w nich żywności, która nadaje się do spożycia bez konieczności przygotowania (pojemniki z tworzywa lub pojemniki z polistyrenu ekspandowanego),
  9. pojemniki na napoje, w tym ich zakrętki i wieczka, wykonane z polistyrenu ekspandowanego,
  10. kubki na napoje, w tym ich zakrętki i wieczka (kubki z tworzywa lub kubki z polistyrenu ekspandowanego),
  11. pojemniki na napoje o pojemności do trzech litrów (np. butelki),
  12. podpaski higieniczne, tampony oraz aplikatory do tamponów,
  13. chusteczki nawilżane do higieny osobistej i do użytku domowego (np. do wycierania okularów),
  14. wyroby tytoniowe z filtrami zawierającymi tworzywa sztuczne i filtry zawierające tworzywa sztuczne sprzedawane do używania łącznie z wyrobami tytoniowymi,
  15. lekkie torby na zakupy,
  16. paczki i owijki wykonane z elastycznych materiałów zawierające żywność przeznaczoną do bezpośredniego spożycia z paczki lub owijki bez żadnej dalszej obróbki.

Jeżeli Twoja działalność jest związana z produktami SUP, musisz sprawdzić, czy nakłada to na Ciebie dodatkowe obowiązki. Może się zdarzyć, że mimo obecności tych produktów w Twoim łańcuchu dostaw, za spełnienie wymagań odpowiedzialna będzie inna firma.

Różnica pomiędzy produktem a produktem w opakowaniu

SUP dotyczy produktów wymienionych w ustawie o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej. Co ważne, przepisy te nie zmieniają dotychczasowych obowiązków dla produktów w opakowaniach określonych w ustawie o gospodarce opakowaniami i odpadami opakowaniowymi. Jak to rozumieć?
Produkt w kontekście ustawy o opłacie produktowej oznacza produkt jednorazowego użytku z tworzyw sztucznych (SUP), natomiast w ustawie opakowaniowej produktem jest każdy wyrób, który został umieszczony w opakowaniu.

Przykłady

  • Pusta butelka i pusty pojemnik są produktami SUP, o których mowa w ustawie o opłacie produktowej. Jednocześnie są opakowaniami, w których umieszcza się wyroby. Dlatego do pustych butelek i pustych pojemników stosujemy przepisy SUP, a po ich napełnieniu i udostępnieniu na rynku – przepisy ustawy opakowaniowej. W tym przypadku opakowanie jest jednocześnie produktem SUP.
  • Chusteczki nawilżane są produktami SUP, więc obowiązują dla nich przepisy ustawy o opłacie produktowej. Są one dostarczane w opakowaniach, co oznacza, że trzeba również realizować obowiązki z ustawy opakowaniowej. Jednak w tym przypadku to nie opakowanie jest produktem SUP – jest nim wyrób (chusteczki).

Identyfikacja firmy realizującej obowiązki SUP

W łańcuchu dostaw możliwe są różne konfiguracje wpływające na to, która firma jest odpowiedzialna za obowiązki wynikające z ustawy o opłacie produktowej (SUP), a która z ustawy opakowaniowej. Bywa również tak, że jedna firma musi spełniać wymagania obu ustaw. Jest to związane z definicją wprowadzenia do obrotu.

Zapamiętaj, że wprowadzaniem do obrotu jest:

  • wyprodukowanie,
  • sprowadzenie z zagranicy,
  • zlecenie wyprodukowania innej firmie, ale udostępnienie na rynku pod własną marką,
  • zapakowanie towarów (dodanie opakowań do wyrobów).

Wyprodukowanie pustej butelki to wprowadzenie do obrotu produktu SUP (ustawa o opłacie produktowej). Wlanie napoju do butelki i udostępnienie na rynku to wprowadzenie wyrobu w opakowaniu (ustawa opakowaniowa). Wyprodukowanie pustego pojemnika na jedzenie to wprowadzenie do obrotu produktu SUP (ustawa o opłacie produktowej). Umieszczenie w sklepie lub restauracji jedzenia w pojemniku to wprowadzenie wyrobu w opakowaniu (ustawa opakowaniowa).

Kiedy jedna firma musi realizować obowiązki z obu ustaw? Na przykład, gdy sama produkuje puste butelki, do których następnie wlewa napoje, lub gdy sprowadza puste butelki z zagranicy i napełnia je.

Rodzaje obowiązków SUP

Celem przepisów dotyczących jednorazowych produktów z tworzyw sztucznych (SUP) jest redukcja zanieczyszczeń środowiska poprzez ograniczanie dostępności tych wyrobów. Osiąga się to poprzez zakaz wprowadzania niektórych produktów oraz naliczanie opłat zniechęcających producentów i konsumentów do stosowania produktów SUP. Zakaz dotyczy wprowadzania do obrotu, natomiast pobieranie opłat – zarówno wprowadzania do obrotu, jak i udostępniania niektórych produktów SUP (pojemniki na jedzenie, kubki na napoje) w sklepach i punktach gastronomicznych.

Zapamiętaj, że opłaty pobieranie od klientów w sklepach i punktach gastronomicznych nie obejmują wyrobów już wcześniej zapakowanych (dostępnych na półkach lub w ladach sklepowych w formie zapakowanej). Opłaty są nakładane się w momencie umieszczenia jedzenia na wynos w pojemniku czy wlania napoju do kubka.

Przepisy określają również dodatkowy obowiązek dla niektórych produktów SUP, tj. oznakowanie ich symbolami ułatwiającymi konsumentom prawidłowe wyrzucanie śmieci. Jednym z takich symboli jest „smutny żółw” pokazujący nam zagrożenia związane z zaśmiecaniem środowiska plastikiem. Obowiązek oznakowania spoczywa na wprowadzającym, a nie sklepie czy punkcie gastronomicznym. Oprócz oznakowania, wprowadzający jest zobowiązany do finansowania kampanii edukacyjnych. Ważne jest to, że nie można przekazać tego obowiązku organizacji zajmującej się recyklingiem.
Aby ułatwić Ci odnalezienie się w gąszczu obowiązków, przygotowaliśmy tabelaryczne podsumowanie, w którym znajdziesz wymagania dla wprowadzającego, sklepu i punktu gastronomicznego (materiał do pobrania).

W skrócie:

  • przepisy SUP dotyczą wybranych jednorazowych produktów z tworzy sztucznych – jest to określona grupa wyrobów,
  • produktem SUP może być opakowanie, np. butelka, pojemnik na jedzenie,
  • przepisy SUP nie anulują przepisów dotyczących wprowadzania do obrotu wyrobów w opakowaniach, co oznacza, że firma może mieć obowiązki wynikające zarówno z ustawy o opłacie produktowej (SUP), jak i ustawy opakowaniowej,
  • SUP dotyczy firm wprowadzających do obrotu produkty w rozumieniu ustawy o opłacie produktowej oraz sklepów i punktów gastronomicznych umieszczających w pojemnikach jedzenie na wynos oraz napoje w kubkach,
  • główne wymagania SUP to: zakaz wprowadzania niektórych produktów, opłata za wprowadzanie do obrotu niektórych produktów, opłata pobierana od klientów w sklepach i punktach gastronomicznych, oznakowanie niektórych produktów symbolami pokazującymi zagrożenia związane z zaśmiecaniem środowiska plastikiem, finansowanie kampanii edukacyjnych.

Jak rozpoznać, co jest opakowaniem?

Najłatwiejsza potoczna definicja opakowania brzmi: opakowanie to wszystkie elementy zewnętrzne, które trzeba usunąć, aby móc użyć produktu. Większość opakowań zapewne rozpoznasz intuicyjnie, ale które z poniższych wyrobów uznasz za opakowanie? Podpowiadamy – tylko 2 z nich nie są opakowaniami.

Opakowanie vs produkt

Które z poniższych wyrobów Twoim zdaniem nie są opakowaniami?

  • Torebki do wysyłania pocztą katalogów i czasopism (z zawartością),
  • ozdobne podkładki pod ciasta sprzedawane z ciastem,
  • pudełka na narzędzia,
  • torebki herbaty,
  • szczoteczka do nakładania tuszu do rzęs stanowiąca część zamknięcia opakowania,
  • stalowe butle wielokrotnego użytku używane do różnych rodzajów gazu,
    z wyłączeniem gaśnic.

Odpowiedź może Cię zaskoczyć. Tylko pudełka na narzędzia i torebki herbaty nie są opakowaniami. Identyfikacja opakowań bywa trudna, ale jest kluczowa dla określenia innych obowiązków związanych z wprowadzaniem na rynek produktów w opakowaniach. Jeżeli masz wątpliwości, sprawdź informacje zawarte w rozporządzeniu w sprawie przykładowego wykazu wyrobów, które uznaje się albo nie uznaje się za opakowanie . W rozporządzeniu znajdziesz otwarty katalog wyrobów i poprzez analogię możesz stwierdzić, czy coś jest opakowaniem czy nie.  Możesz również zapytać naszych ekspertów: srodowisko@rev-log.com

Rodzaje opakowań

Opakowania można klasyfikować na różne sposoby, ale nie będziemy zanudzać Cię definicjami z ustawy. Podpowiadamy, jak najłatwiej rozróżniać opakowania i przedstawiamy przykłady opakowań z poszczególnych grup. Zapamiętaj poniższe grupy klasyfikacji:

FAQBLOCK

Obowiązki dla opakowań z różnych grup

Przypisanie opakowania do odpowiedniej grupy ułatwia prawidłową realizację obowiązków środowiskowych i zmniejsza ryzyko kar.

Warto zapamiętać, że wspólnym obowiązkiem dla wszystkich grup jest konieczność osiągania wymaganych poziomów recyklingu odpadów opakowaniowych. Obowiązek ten wynika z rozszerzonej odpowiedzialności producenta (ROP). Polega to na tym, że firma, której działalność spowodowała pojawienie się na rynku produktów w opakowaniach, musi sfinansować (lub sfinansować i zorganizować) zebranie z rynku odpadów opakowaniowych i poddanie ich recyklingowi. Nie muszą to być – i zazwyczaj nie są – odpady powstałe z opakowań wprowadzonych przez firmę. Obowiązek może być realizowany dowolnymi odpadami, ale koniecznie w tych samych frakcjach materiałowych, jak wprowadzone opakowania.

Obowiązek zapewnienia poziomów recyklingu może być realizowany przez firmę samodzielnie lub poprzez współpracę z organizacją odzysku opakowań. Istotny wyjątek potwierdzający, jak ważna jest prawidłowa klasyfikacja opakowań, stanowią opakowania wielomateriałowe oraz opakowania zawierające środki niebezpieczne. Dla tych rodzajów opakowań nie jest możliwa bezpośrednia współpraca z organizacją odzysku. Zgodnie z przepisami można zlecić realizację obowiązku izbie gospodarczej, która zawarła z marszałkiem województwa porozumienie dotyczące zbierania i przetwarzania odpadów powstających z opakowań zaliczanych do tych dwóch grup.

W praktyce organizacje odzysku współpracują z izbami gospodarczymi. Możliwe jest podpisanie umowy trójstronnej, na mocy której organizacja odzysku zapewnia osiąganie wymaganych poziomów recyklingu odpadów z opakowań wielomateriałowych i po środkach niebezpiecznych.

Zapamiętaj również, że firmy wprowadzające niektóre opakowania na napoje muszą realizować dodatkowe obowiązki. Opakowania objęte rozszerzonym zakresem obowiązków to:

  • butelki jednorazowego użytku z tworzyw sztucznych na napoje o pojemności do trzech litrów,
  • puszki metalowe o pojemności do jednego litra,
  • butelki szklane wielokrotnego użytku o pojemności do półtora litra.

Dla powyższych opakowań konieczne jest osiąganie poziomów zbierania (obowiązek dot. poziomów recyklingu pozostaje bez zmian, tj. należy osiągać oba poziomy – recyklingu i zbierania). W tym celu zostanie uruchomiony system kaucyjny, który zwiększy szansę na zebranie z rynku odpowiedniej ilości opakowań i odpadów opakowaniowych.

W skrócie:

  • w przypadku problemów z identyfikacją opakowań, sprawdź informacje zawarte w rozporządzeniu w sprawie przykładowego wykazu wyrobów, które uznaje się albo nie uznaje się za opakowanie,
  • firma, której działalność powoduje, że na rynek trafiają produkty w opakowaniach musi zapewnić osiągnięcie wymaganego poziomu recyklingu, co w praktyce oznacza, że trzeba zebrać z rynku i poddać recyklingowi odpady opakowaniowe tego samego rodzaju co opakowania wprowadzone przez firmę,
  • obowiązek osiągnięcia wymaganego poziomu recyklingu może być realizowany przez organizację odzysku opakowań,
  • opakowania wielomateriałowe oraz opakowania zawierające środki niebezpieczne są szczególnymi opakowaniami, dla których organizacja odzysku opakowań nie może bezpośrednio realizować obowiązku osiągania wymaganych poziomów recyklingu (ale może pośrednio poprzez zawarcie umowy trójstronnej: organizacja, izba gospodarcza, wprowadzający),
  • dla niektórych opakowań na napoje wprowadzono dodatkowe obowiązki dotyczące osiągania poziomu zbierania.

O kłamstwach środowiskowych przeczytasz więcej tu: Koniec greenwashingu?

Koniec greenwashingu?

Greenwashing, zwany również ekościemą, jest celowym wprowadzaniem w błąd na temat środowiskowych walorów produktów. Badania pokazują, że konsumenci coraz częściej chcą dokonywać świadomych zakupów, preferując wybór towarów wyprodukowanych z poszanowaniem środowiska. Producenci widzą w tym szansę na przyciągnięcie klientów, ale nie zawsze zielony marketing jest zgodny z prawdą. Kłamstwo nie popłaca, o czym już niedługo przekonają się firmy stosujące greenwashing. UE pracuje nad dyrektywą, która ma uszczelnić system środowiskowego oznakowania produktów. Dyrektywa nazywana jest potocznie Green Claims Directive, a jej pełna nazwa to dyrektywa w sprawie uzasadniania wyraźnych oświadczeń środowiskowych i informowania o nich (dyrektywa w sprawie oświadczeń środowiskowych). Co zmienią nowe przepisy?

Smutna prawda o pseudoekologicznym marketingu

W uzasadnieniu do dyrektywy przedstawiono niepokojące dane na temat skali greenwashingu. W dokumencie czytamy, że:

„Komisja przeprowadziła dwa spisy oświadczeń środowiskowych: jeden w 2014 r., a drugi w 2020 r. W badaniach tych przeanalizowano próbę 150 oświadczeń środowiskowych dotyczących szerokiego zakresu produktów pod kątem zgodności z zasadami określonymi w dyrektywie o nieuczciwych praktykach handlowych, tj. jasnością, jednoznacznością,  dokładnością i weryfikowalnością. W badaniu z 2020 r. stwierdzono, że znaczna część oświadczeń środowiskowych (53,3 %) zawiera niejasne, wprowadzające w błąd lub bezpodstawne informacje na temat właściwości środowiskowych produktów w całej UE i w wielu kategoriach produktów. W ramach spisu oświadczeń środowiskowych w 2020 r. przeanalizowano również uzasadnienie takich oświadczeń pod kątem jasności, dokładności oraz stopnia, w jakim są one poparte dowodami, które można zweryfikować. Z analizy wynika, że 40 % oświadczeń było nieuzasadnionych. Wyniki te zostały także potwierdzone w trakcie akcji kontrolnej UE przeprowadzonej w listopadzie 2020 r. przez organy współpracy w zakresie ochrony konsumentów. W przypadku ponad połowy (57,5 %) z 344 oświadczeń dotyczących zrównoważonego rozwoju, które poddano ocenie, organy uznały, że przedsiębiorca nie przedstawił wystarczających elementów, które pozwoliłyby na ocenę prawdziwości oświadczenia. W wielu przypadkach organy miały trudności z ustaleniem, czy oświadczenie dotyczyło całego produktu, czy tylko jednego z jego elementów (50 %), czy dotyczyło przedsiębiorstwa, czy tylko niektórych produktów (36 %) oraz którego etapu cyklu życia produktów dotyczyło (75 %).”

Walka z greenwashingiem

Dyrektywa Green Claims wprowadza obowiązek, aby oświadczenia i oznakowania środowiskowe były sprawdzane przez weryfikatora spełniającego następujące wymagania:

  1. weryfikator jest osobą niezależną od produktu, którego dotyczy oświadczenie środowiskowe, lub od przedsiębiorcy związanego z tym oświadczeniem,
  2. weryfikator, jego kierownictwo najwyższego szczebla oraz pracownicy odpowiedzialni za realizację zadań związanych z weryfikacją nie mogą brać udziału w działalności, która może zagrażać niezależności ich osądów lub wiarygodności w odniesieniu do działań weryfikacyjnych,
  3. weryfikator i jego pracownicy wykonują zadania związane z oceną zgodności z najwyższym stopniem rzetelności zawodowej, muszą posiadać konieczne kwalifikacje techniczne oraz nie mogą być poddawani żadnym naciskom ani zachętom, zwłaszcza finansowym, które mogłyby wpływać na ich osąd lub wyniki działań weryfikacyjnych,
  4. weryfikator dysponuje wiedzą fachową, sprzętem i infrastrukturą wymaganymi do przeprowadzania działań weryfikacyjnych, w odniesieniu do których został akredytowany,
  5. weryfikator dysponuje wystarczającą liczbą odpowiednio wykwalifikowanego i doświadczonego personelu odpowiedzialnego za wykonywanie działań weryfikacyjnych,
  6. pracownicy weryfikatora dochowują tajemnicy zawodowej w odniesieniu do wszystkich informacji uzyskanych podczas wykonywania działań weryfikacyjnych,
  7. jeżeli weryfikator zleca podwykonawstwo określonych zadań związanych z weryfikacją lub korzysta z usług jednostki zależnej, ponosi pełną odpowiedzialność za zadania wykonywane przez podwykonawców lub jednostki zależne, a także ocenia i monitoruje kwalifikacje podwykonawcy lub jednostki zależnej oraz wykonywane przez nich zadania.

Certyfikat zgodności

Rozwiązaniem problemu fałszywych oświadczeń i oznaczeń środowiskowych ma być certyfikat zgodności wystawiany po pozytywnej weryfikacji produktu. Certyfikat ma poświadczać, że oświadczenie lub oznakowanie spełnia wymagania prawne. Oświadczenie może mieć formę fizyczną lub w postaci hiperłącza, kodu QR lub równoważnego środka. Informacje zwarte w oświadczeniu obejmują co najmniej następujące elementy:

  1. aspekty środowiskowe, rodzaje wpływu na środowisko lub efektywność środowiskową objęte oświadczeniem,
  2. w stosownych przypadkach – odpowiednie normy unijne lub międzynarodowe,
  3. podstawowe badania lub obliczenia wykorzystane na potrzeby dokonania oceny, pomiaru i monitorowania wszelkiego wpływu na środowisko, aspektów środowiskowych lub efektywności środowiskowej objętych oświadczeniem, bez pomijania wyników takich badań lub obliczeń oraz wyjaśnień dotyczących ich zakresu, założeń i ograniczeń, chyba że informacje te stanowią tajemnicę przedsiębiorstwa,
  4. krótkie wyjaśnienie sposobu, w jaki dokonano usprawnień będących przedmiotem oświadczenia,
  5. certyfikat zgodności, dotyczący uzasadnienia oświadczenia oraz informacje kontaktowe weryfikatora, który wystawił ten certyfikat,
  6. w przypadku wyraźnych oświadczeń środowiskowych dotyczących klimatu, które opierają się na kompensowaniu emisji gazów cieplarnianych – informacje na temat zakresu, w jakim opierają się one na takim kompensowaniu i czy dotyczą redukcji lub pochłaniania emisji,
  7. podsumowanie oceny, które jest jasne i zrozumiałe dla konsumentów, do których skierowane jest oświadczenie, i które jest sporządzone w co najmniej jednym z języków urzędowych państwa członkowskiego, w którym składa się oświadczenie.

Kontrola oświadczeń i oznakowań

Dyrektywa zobowiązuje państwa członkowskie do wyznaczenia organów kontrolnych, których uprawnienia obejmują co najmniej:

  1. uprawnienia dostępu do istotnych dokumentów, danych lub informacji odnoszących się do naruszenia przepisów, w dowolnej formie lub w dowolnym formacie, i bez względu na nośnik lub miejsce ich przechowywania, a także uprawnienia do uzyskania informacji, danych lub dokumentów lub sporządzenia ich kopii,
  2. uprawnienia do żądania od każdej osoby fizycznej lub prawnej dostarczenia istotnych informacji, danych lub dokumentów, w dowolnej formie lub w dowolnym formacie i bez względu na nośnik lub na miejsce ich przechowywania w celu ustalenia, czy doszło lub dochodzi do naruszenia przepisów i w celu ustalenia szczegółów dotyczących tego naruszenia,
  3. uprawnienia do wszczynania dochodzeń lub postępowań z własnej inicjatywy w celu doprowadzenia do zaprzestania naruszeń,
  4. uprawnienia do żądania od przedsiębiorców przyjęcia odpowiednich i skutecznych środków zaradczych oraz podjęcia odpowiednich działań w celu zaprzestania naruszenia,
  5. uprawnienia do przyjmowania, w stosownych przypadkach, nakazów sądowych w odniesieniu do naruszeń,
  6. uprawnienia do nakładania kar za naruszenia przepisów.

Kara za greenwashing

Kłamstwo nie popłaca i przekona się o tym firma, która oszukuje w oświadczeniach środowiskowych. Zgodnie z dyrektywą państwa członkowskie muszą zapewnić, aby kary za greenwashing obejmowały:

  1. grzywny, które skutecznie pozbawiają podmioty odpowiedzialne za naruszenia korzyści ekonomicznych uzyskanych w wyniku dopuszczenia się przez nie naruszeń, oraz podwyższenie poziomu takich grzywien w przypadku ponownego naruszenia,
  2. konfiskatę dochodów uzyskanych przez przedsiębiorcę z transakcji obejmujących odnośne produkty,
  3. czasowe wykluczenie na okres maksymalnie 12 miesięcy z procedur udzielania zamówień oraz z dostępu do finansowania publicznego, w tym procedur przetargowych, dotacji i koncesji.

Kara musi być uzależniona od istoty, wagi, zakresu i czasu trwania naruszenia, jego charakteru (tj. umyślnego lub nieumyślnego), kondycji finansowej strony za nie odpowiedzialnej, korzyści ekonomicznych płynących z naruszenia oraz od wszelkich wcześniejszych naruszeń lub innych czynników obciążających.

W skrócie:

  • oświadczenie i oznakowanie środowiskowe musi być zatwierdzone przez weryfikatora, który wydaje certyfikat zgodności,
  • kontrola oświadczenia i oznakowania może obejmować wszystkie dokumenty, które mają związek z produktem,
  • kary za stosowanie greenwashingu są surowe i obejmują nawet czasowe wykluczenie z rynku.