Zaloguj się

Tekstylia: czy naprawdę czeka nas rewolucja?

Dużo ostatnio słyszy się o nowych przepisach i rzekomej rewolucji w temacie zarządzania odpadami tekstylnymi. Nie od dziś wiadomo, że ten rodzaj odpadów stanowi ogromny problem na całym świecie. Postępująca szybka moda, tzw. fast fashion, napędza konsumpcję, ale kto zapłaci za jej skutki? Świadomość ekologiczna co prawda rośnie, ale czy idą za tym realne działania?

Rok 2025 początkiem zmian na lepsze?

Nie do końca. Wielka rewolucja to tak naprawdę nieprawidłowo interpretowane zapisy wynikające z Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2008/98/WE w sprawie odpadów. Zobowiązuje ona państwa członkowskie do wprowadzenia od 1 stycznia 2025 r. selektywnej zbiórki tekstyliów.

Prawda jest taka, że przepisy dotyczące selektywnego zbierania odpadów tekstylnych obowiązują w Polsce już od 2019 roku. Zgodnie z ustawą o utrzymaniu czystości i porządku w gminach odpady tekstylne powinno się oddawać do PSZOK-ów, czyli Punktów Selektywnego Zbierania Odpadów Komunalnych. Jak to wygląda w praktyce? Wielu mieszkańców często nie zdaje sobie sprawy z tego, że ubrania, z których nie zamierzają już korzystać, nie powinny trafić do kosza z odpadami zmieszanymi.

Jakie obowiązki wobec tekstyliów ma firma?

Jeśli w Twojej firmie powstają odpady tekstylne, to obowiązek ich selektywnego gromadzenia również obowiązuje Cię od dawna. Informacje na ten temat znajdziesz w ustawie o odpadach. Zgodnie z prawem firmy muszą odpowiednio klasyfikować, segregować i przekazywać odpady podmiotom, które zajmują się ich zagospodarowaniem.

Jak klasyfikować odpady tekstylne?

Odpady tekstylne traktuje się jak wszystkie pozostałe odpady, które powstają w firmie. Najczęściej klasyfikuje się je w poniższych podgrupach:

  • 15 02: Sorbenty, materiały filtracyjne, tkaniny do wycierania i ubrania ochronne oraz w podgrupie;
  • 16 03: Partie produktów nieodpowiadające wymaganiom oraz produkty przeterminowane lub nieprzydatne do użytku.

Przykład? Szmatki, ścierki czy ubrania, które nie są zanieczyszczone substancjami niebezpiecznymi. Takie odpady należy zaklasyfikować jako kod 15 02 03.

Kiedy możemy spodziewać się zmian?

O realnej rewolucji możemy mówić dopiero kiedy zostanie wdrożona rozszerzona odpowiedzialność producenta (ROP) dla tekstyliów. Obecnie nie ma konkretnej daty, ale coraz więcej mówi się o problemach, jakie niosą nadmierna konsumpcja ubrań i brak alternatyw na zagospodarowanie odpadów tekstylnych.

Ciekawostka: Kraje takie jak Francja, Holandia czy Łotwa wprowadziły już system ROP, który nakłada na producentów obowiązek brania odpowiedzialności za recykling tekstyliów. Śledząc prace Komisji Europejskiej nad strategią na rzecz zrównoważonych i cyrkularnych tekstyliów, możemy się spodziewać, że wkrótce obejmie on również pozostałe kraje członkowskie.

W skrócie:

  • Selektywna zbiórka tekstyliów w Polsce obowiązuje od 2019 r., a od 2025 r. stała się standardem w całej Unii Europejskiej.
  • Firmy muszą klasyfikować, segregować i przekazywać odpady tekstylne podobnie jak wszystkie inne rodzaje odpadów.
  • Nowe obowiązki dla producentów będą konsekwencją wprowadzenia ROP w całej Unii Europejskiej.

Nowe spojrzenie na baterie: co nas czeka?

Na przestrzeni ostatnich lat można dostrzec, jak bardzo zwiększyła się skala elektroniki, która nas otacza. Kiedyś to podstawowy sprzęt do użytku domowego, jak pralka, odkurzacz czy telewizor. Dzisiaj to wszechobecne hulajnogi elektryczne, które można znaleźć w wielu miastach, rowery, a nawet samochody czy autobusy elektryczne. Patrząc na rozwój technologiczny, na myśl przychodzi pytanie: jaka przyszłość nas czeka?

Postęp technologiczny zmienia nasze życie, ale ma też swoją cenę, którą ponosi środowisko. Duże ilości odpadów bateryjnych, które pochodzą z szybko eksploatującego się sprzętu, często nie podlegają żadnym przepisom. Aby zmierzyć się z tym problemem, Unia Europejska wprowadziła rozporządzenie bateryjne, które weszło w życie 18 lutego 2024 r. Nowe przepisy mają na celu nie tylko ochronę środowiska, ale również wspieranie zrównoważonego rozwoju.

O jakich bateriach mowa?

Nowe regulacje obejmują wszystkie rodzaje baterii sprzedawane w Unii Europejskiej, czyli:

  • baterie przenośne — te w telefonach, laptopach czy zasilaczach, ważące maksymalnie 5 kg;
  • baterie SLI — dostarczające energię do rozruchu, oświetlenia lub zapłonu;
  • baterie LMT — szczelnie zamknięte, ważące 25 kg lub mniej, zasilające lekkie środki transportu;
  • baterie do pojazdów elektrycznych — o wadze większej niż 25 kg, napędzające bezemisyjne auta czy autobusy lub pojazdy hybrydowe;
  • baterie przemysłowe — zaprojektowane do celów przemysłowych, o wadze większej niż 5 kg.

Warto podkreślić, że przepisy dotyczą również baterii, które są wbudowane w inne produkty np. w sprzęt AGD czy zabawki. Dzięki temu mają objąć niemal każdy rodzaj baterii w obiegu.

Deklaracja zgodności i znak CE

Wymogi dotyczące etykietowania baterii obowiązują od 18 sierpnia 2024 r. Producenci i importerzy mają obowiązek spełnienia wymogów dotyczących procedury zgodności oraz oznaczania baterii znakiem CE.

Deklarację zgodności UE dla każdego rodzaju baterii wraz z dokumentacją techniczną należy przechowywać przez okres 10 lat po wprowadzeniu do obrotu ostatniej baterii danego modelu.

Cyfrowy paszport baterii

Przełomowym elementem nowych regulacji jest cyfrowy paszport, który ma obowiązywać od 18 lutego 2027 r.  Jednak ważne jest, że nie dotyczy wszystkich baterii.

Będzie obowiązywał tylko dla baterii w hulajnogach, rowerach czy samochodach elektrycznych oraz dla baterii przemysłowych o pojemności większej niż 2 kWh.

Ten elektroniczny dokument ma stanowić pigułkę kluczowych informacji na temat danej baterii – jej skład, pochodzenie i ślad węglowy. Dzięki temu zarówno konsumenci, jak i producenci oraz recyklerzy będą mogli w łatwy sposób zweryfikować jej cały cykl życia, co ułatwi zarządzanie odpadami oraz proces recyklingu.

Czym jest cykl życia? Sprawdź naszym linkedinie: tutaj.

Odzysk i recykling baterii

Konieczność recyklingu raczej już nikogo nie dziwi. Ten obowiązek zaczyna dotyczyć również baterii. Nowe przepisy to nie lada wyzwanie dla zakładów przetwarzania zużytych baterii. W poniższych tabelach znajdują się minimalne poziomy recyklingu baterii i odzysku materiałów, przypadające na poszczególne lata.

Informacje na temat poziomów recyklingu i odzysku baterii, jakie należy osiągnąć w poszczególnych latach, znajdują się w załączniku XII rozporządzenia bateryjnego.

Poziomy osiągnięcia recyklingu dla poszczególnych rodzajów baterii:

Ważnym aspektem nowych przepisów jest odzysk surowców z baterii. Do 2027 roku co najmniej 50% materiałów, używanych dotychczas w produkcji nowych baterii, ma pochodzić z odzysku.

Do  31 grudnia 2027 r. ma również zostać osiągnięty cel zbiórki zużytych baterii przenośnych, który ma wynieść 63%.

Minimalna zawartość materiałów z odzysku

Zmiany, które szczególnie mocno wpłyną na proces produkcji baterii to te, dotyczące minimalnych zawartości materiałów pochodzących z odzysku. Zapisy te mają zmusić producentów do korzystania z bardziej zrównoważonych metod produkcji. Produkcja baterii przemysłowych (o pojemności powyżej 2 kWh), baterii do pojazdów elektrycznych oraz baterii SLI będzie musiała spełniać minimalne zawartości poszczególnych materiałów pochodzących z odzysku:

Łatwiejsza wymiana i naprawa

Rozporządzenie wymusza zmiany w projektowaniu urządzeń. Od 18 lutego 2027 r. baterie mają być łatwe do wymiany i naprawy. Co to oznacza dla użytkowników? Niższe koszty eksploatacji i mniej elektrośmieci. W praktyce to powrót do tego, co znamy z przeszłości, czyli np. łatwa w demontażu bateria w telefonie. 

Po co te zmiany?

Nowe spojrzenie na baterie wynika z silnej potrzeby rozwiązania problemów związanych z ich całym cyklem życia. Zmiany w prawie mają pomóc w redukcji śladu węglowego baterii i stosowaniu szkodliwych substancji w przyszłości. Istotne jest zapewnienie zapotrzebowania na surowce w Unii Europejskiej bez konieczności importowania ich z krajów nieczłonkowskich. Pomóc w tym ma zbieranie, ponowne wykorzystywanie i poddawanie recyklingowi baterii na terenie Europy.

W skrócie:

  • Rozporządzenie bateryjne weszło w życie 18 lutego 2024 r. i dotyczy wszystkich rodzajów baterii sprzedawanych w Unii Europejskiej.
  • Wymogi etykietowania obowiązują od 18 sierpnia 2024 r. Producenci muszą umieszczać na bateriach znak CE oraz przechowywać dokumentację zgodności przez 10 lat.
  • Cyfrowy paszport baterii to elektroniczny dokument zawierający kluczowe informacje o składzie, pochodzeniu i śladzie węglowym baterii. Ma on obowiązywać od 18 lutego 2027 r. dla baterii w hulajnogach, rowerach czy samochodach elektrycznych oraz dla baterii przemysłowych o pojemności większej niż 2 kWh.
  • Do 2027 r. co najmniej 50% materiałów używanych w produkcji nowych baterii ma pochodzić z odzysku.
  • Poziomy recyklingu dla baterii kwasowo-ołowiowych i litowych mają wzrosnąć w latach 2025–2030.
  • Od 2027 r. baterie muszą być łatwe do wymiany i naprawy.
  • Regulacje mają na celu zmniejszenie śladu węglowego baterii, ograniczenie szkodliwych substancji i zwiększenie niezależności Europy w zakresie surowców.

Co musisz wiedzieć o opłacie rocznej za BDO?

Początek roku to czas, w którym przedsiębiorcy muszą rozliczyć się z urzędami za korzystanie z rejestru Bazy Danych o Produktach i Opakowaniach oraz o Gospodarce Odpadami (BDO). Mowa o opłacie rocznej, którą należy wnieść na konto urzędu marszałkowskiego do końca lutego.

Ile wynoszą stawki w 2025 roku?

W 2025 roku zostały podniesione stawki za opłatę rejestrową i roczną. Wynoszą one aktualnie:

  • dla mikroprzedsiębiorstw: 200 zł (poprzednio 100 zł);
  • dla pozostałych firm: 800 zł (poprzednio 300 zł).

Do kiedy należy wnieść opłatę roczną w 2025 roku?

Do 28.02.2025 r.

Gdzie wpłacić opłatę roczną?

Na konto urzędu marszałkowskiego właściwego dla Twojej firmy. Numery kont znajdziesz na stronach internetowych urzędów.

Warto sprawdzić, czy numer nie uległ zmianie względem poprzedniego roku.

Kto podlega pod ten obowiązek?

Opłacie rocznej podlega przedsiębiorca, który zgodnie z art. 57 ust. 4 ma obowiązek wniesienia opłaty rejestrowej za wpis do rejestru BDO. Dotyczy to:

  • wprowadzających sprzęt elektryczny i elektroniczny (oraz autoryzowanych przedstawicieli);
  • wprowadzających baterie lub akumulatory;
  • wprowadzających pojazdy;
  • producentów, importerów i nabywców opakowań;
  • wprowadzających produkty w opakowaniach, opony, oleje smarowe;
  • wprowadzających jednorazowe produkty z tworzyw sztucznych i narzędzia połowowe zawierające tworzywa sztuczne;
  • podmiotów reprezentujących.

Jak sprawdzić, czy to Cię dotyczy?

Obowiązek opłaty rocznej ciąży na przedsiębiorcach, którzy są wpisani do rejestru BDO jako wprowadzający w co najmniej jednym z działów od II do VI. Poniżej znajdziesz krótką instrukcję, jak samodzielnie ustalić tę kwestię:

1. Wejdź na stronę https://rejestr-bdo.mos.gov.pl (nie musisz się logować).

2. Kliknij „Rejestr podmiotów”.

3. Wprowadź dowolne dane swojej firmy (np. nazwa, numer rejestrowy, NIP lub NIP EU) w panelu wyszukiwarki.

4. Znajdź swoją firmę, przewiń listę i kliknij „Podgląd”.

5. Wybierz „Przejdź dalej„.

6. Wybierz „Opcje” przy swojej firmie, a następnie kliknij „Tabele”.

7. Sprawdź tabele działów. Jeśli choć w jednej tabeli spośród wszystkich działów znajdziesz pozycję „wprowadzający” z adnotacją „tabela zawiera dane”, to masz obowiązek wniesienia opłaty rocznej.

Jaka jest przyczyna wzrostu stawek?

Zmiany stawek wynikają z Rozszerzonej Odpowiedzialności Producenta (ROP), która nakłada na producentów i importerów obowiązek ponoszenia kosztów związanych z zagospodarowaniem odpadów, które powstają z wprowadzonych przez nich produktów.

Zgodnie z zasadą „zanieczyszczający płaci”, określoną w art. 22 ust. 2 pkt. 3 ustawy o odpadach:

„W przypadkach określonych w przepisach odrębnych koszty gospodarowania odpadami ponosi określony w tych przepisach wprowadzający produkty do obrotu na terytorium kraju. Do kosztów tych zalicza się koszty: (…) gromadzenia danych dotyczących produktów wprowadzanych do obrotu oraz zbierania i przetwarzania odpadów powstałych z produktów, a także sprawozdawczości w tym zakresie”.

Stawki opłat nie były aktualizowane od 6 lat, podczas gdy koszty administrowania i obsługi systemu BDO znacznie wzrosły. Konieczne jest zatem dostosowanie opłat do obecnych realiów ekonomicznych oraz zapewnienie środków na sprawne funkcjonowanie systemu. Efektywne zarządzanie danymi o produktach pozwoli na lepszą kontrolę nad obiegiem odpadów.

Na co przeznaczane są środki?

Środki z opłat trafiają do marszałków województw (35,65%) i budżetu państwa (64,35%).

Jakie są kary za brak opłat?

Brak opłaty grozi wykreśleniem przedsiębiorcy z rejestru BDO.

W skrócie:

  • Opłatę roczną należy wnieść do końca lutego na konto urzędu marszałkowskiego, odpowiedniego dla miejsca prowadzenia działalności.
  • Obowiązek opłaty rocznej dotyczy przedsiębiorców, którzy są wpisani do rejestru BDO jako wprowadzający w co najmniej jednym z działów od II do VI.
  • Stawki opłat wzrosły w 2025 ze 100 zł do 200 zł dla mikroprzedsiębiorstw i z 300 zł do 800 zł dla pozostałych firm.
  • Zmiany stawek wynikają z zasady „zanieczyszczający płaci” i mają na celu lepsze finansowanie systemu BDO oraz efektywniejsze zarządzanie odpadami.

Znakowanie opakowań: jakie zmiany nadchodzą?

Czy wiesz, że niebawem wszystkie opakowania na rynku europejskim będą musiały spełniać nowe, ściśle określone wymagania dotyczące etykietowania? Nadchodzące zmiany, zapowiadane w unijnym rozporządzeniu PPWR, przekształcają i zaostrzają obowiązujące dotąd zasady, znacząco poszerzając zakres wymaganych informacji na opakowaniach.

Sprawdź, jak zmienią się obowiązki firm w Polsce w porównaniu do dotychczasowych wymogów!

Rodzaj materiałów opakowań

Obecnie obowiązująca polska ustawa o gospodarce opakowaniami i odpadami opakowaniowymi daje przedsiębiorcom swobodę umieszczania informacji na temat materiałów, z których wykonane są opakowania. Rozporządzenie PPWR zamienia tę dobrowolność w obowiązek. Po 42 miesiącach od daty wejścia w życie rozporządzenia opakowania będą musiały posiadać etykietę zawierającą informacje o składzie materiałowym. Wymóg ten dotyczy wszystkich opakowań, z wyjątkiem transportowych, co znacznie zwiększa zakres obowiązku.

Informacje o możliwości wielokrotnego użycia

Podobnie jak przypadku rodzaju materiałów, aktualne przepisy nie wymagają ścisłego oznakowania przydatności do ponownego użycia. Nowe przepisy idą o krok dalej, nakładając obowiązek umieszczania na opakowaniach kodu QR lub innego nośnika cyfrowego z informacjami na temat przydatności do ponownego użycia oraz dostępności systemu ponownego użycia i punktów zbierania. Zgodnie z rozporządzeniem PPWR przedsiębiorcy będą musieli dostosować swoje opakowania do tego wymogu w ciągu 48 miesięcy od daty jego wdrożenia.

Jeśli interesuje Cię temat opakowań wielorazowych, koniecznie zajrzyj na nasz LinkedIn -> link.

Co z opakowaniami handlowymi wielokrotnego użytku? Takie opakowania będą musiały być wyraźnie oznaczone i łatwe do odróżnienia od opakowań jednorazowych w punktach sprzedaży.

Informacje o przydatności do recyklingu

Zarówno ustawa, jak i rozporządzenie PPWR nakładają wymóg, aby opakowania były oznakowane w sposób widoczny, czytelny i trwały, zgodnie z unijnymi specyfikacjami. Kwestia obowiązku znakowania przydatności do recyklingu w przypadku ustawy pozostaje dowolnością, natomiast rozporządzenie PPWR czyni go wymogiem. Rozporządzenie PPWR, będąc unijnym aktem wykonawczym dla wszystkich państw członkowskich, ma na celu wprowadzenie jednolitych standardów oznaczeń w całej Unii Europejskiej.

Technologia cyfrowego znakowania

Jedną z kluczowych innowacji wprowadzanych przez PPWR jest obowiązek cyfrowego znakowania opakowań, który ma zrewolucjonizować sposób, w jaki konsumenci czerpią informacje o produktach. Dzięki kodom QR lub innym nośnikom danych konsumenci będą mogli w łatwy sposób śledzić cykl życia opakowania oraz uzyskać szczegółowe informacje na temat liczby ich użyć i punktów zbiórki. To rozwiązanie ma na celu wspieranie obiegu zamkniętego w gospodarce.

Etykietowanie pojemników na odpady opakowaniowe

Rozporządzenie PPWR przewiduje także obowiązek znakowania pojemników przeznaczonych do selektywnej zbiórki odpadów opakowaniowych. Do 1 stycznia 2028 roku wszystkie takie pojemniki będą musiały posiadać trwałe etykiety umożliwiające łatwe przyporządkowanie odpadów do poszczególnych frakcji.

Dzięki jednolitym etykietom konsumenci i firmy będą mogli łatwiej identyfikować materiały, co może przyczynić się do znacznego zmniejszenia ilości odpadów zmieszanych i poprawy jakości surowców wtórnych.

W skrócie:

  • Nowe zasady znakowania przewidują, że każde opakowanie będzie musiało zawierać informację o swoim składzie.
  • Opakowania wielokrotnego użytku będą musiały zawierać kod QR, który umożliwi konsumentom dostęp do informacji o sposobie ponownego użycia i punktach zbierania.
  • Informacja o tym, czy dane opakowanie jest przydatne do recyklingu stanie się obowiązkiem.
  • Dzięki cyfrowemu znakowaniu konsumenci będą mogli łatwo śledzić cykl życia opakowania i podejmować bardziej świadome decyzje ekologiczne.
  • Od 2028 roku pojemniki do selektywnej zbiórki opakowań będą musiały być oznakowane trwałą etykietą, która pozwoli na prawidłową segregację odpadów.

Nowe regulacje F-gazów: co oznaczają dla Twojej firmy?

11 marca 2024 roku weszło w życie nowe rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady  nr 2024/573 dotyczące fluorowanych gazów cieplarnianych (tzw. F-gazów). Przepisy te zmieniają wcześniej obowiązującą dyrektywę 2019/1937 i uchylają rozporządzenie 517/2014, które od lat regulowało stosowanie F-gazów na terenie Unii Europejskiej.

Czym są F-gazy i dlaczego są regulowane?

Fluorowane gazy cieplarniane, czyli F-gazy, to substancje wykorzystywane w chłodnictwie, izolacjach i wielu procesach przemysłowych. Z chemicznego punktu widzenia to związki zawierające w swojej cząsteczce fluor – HFC (wodorofluorowęglowodory), PFC (perfluorowęglowodory) czy SF6 (heksafluorek siarki). Rygorystyczne przepisy wobec nich wynikają z tego, że nie występują naturalnie, a są wytwarzane przez człowieka. Ich potencjał cieplarniany (GWP) może być nawet kilka tysięcy razy większy od dwutlenku węgla, co oznacza, że mają ogromny wpływ na globalne ocieplenie. Wraz z dwutlenkiem węgla, metanem oraz podtlenkiem azotu znajdują się w grupie emisji GHG (gazów cieplarnianych) objętych Porozumieniem paryskim. Regulacje Unii Europejskiej mają na celu stopniowe ograniczanie emisji tych gazów w ramach unijnej polityki klimatycznej.

Jakie są najważniejsze zmiany?

1. Rozszerzony obowiązek kontroli

Obowiązek kontroli szczelności został znacząco rozszerzony w rozporządzeniu 2024/573. Poza urządzeniami, które zawierają co najmniej 5 ton ekwiwalentu CO2, wymogowi zaczęły podlegać także urządzenia, które zawierają co najmniej 1 kg HFO (nienasyconych wodorofluorowęglowodorów) lub HCFO (nienasyconych wodorochlorofluorowęglowodorów), przy czym dotyczy to czynnika niezawartego w piankach.

Nie podlegają kontroli urządzenia zawierające F-gazy w ilości mniejszej niż 10 ton ekwiwalentu CO2 lub w przypadku HFO i HCFO w ilości mniejszej niż 2 kg, jeżeli są oznaczone jako hermetycznie zamknięte.

2. Kontrole dla urządzeń o większej zawartości F-gazów

Dla urządzeń zawierających od 1 kg HCFO lub HCO obowiązują nowe wymogi dotyczące częstotliwości kontroli. W zależności od zawartości czynnika:

  • w ilości co najmniej 1 kg, ale poniżej 10 kg HFO lub HCFO – co 12 miesięcy;
  • w ilości co najmniej 10 kg, ale poniżej 100 kg HFO i HCFO – co 6 miesięcy;
  • w ilości co najmniej 100 kg HFO i HCFO – co 3 miesiące.

3. Kiedy kontrola może być rzadziej?

W niektórych przypadkach okres pomiędzy kontrolami może zostać skrócony. Taka sytuacja ma miejsce, gdy urządzenia są wyposażone w system wykrywania wycieków. Dla urządzenia wyposażonego w taki system i zawierającego HFO lub HCFO kontrola może odbyć się raz na 24 (1-10 kg), 12 (10-100 kg) i 6 miesięcy (od 100 kg).

Należy zauważyć, że system wykrywania wycieków jest obowiązkowy dla urządzeń o napełnieniu HFO lub HCFO 100 kg, lub więcej.  Ponadto operator takiego urządzenia musi zapewnić, aby system wykrywania wycieków był kontrolowany co najmniej raz na 6 lat, aby zapewnić jego prawidłowe działanie.

Do tej pory powyższy wymóg dotyczył tylko urządzeń zawierających co najmniej 500 ton ekwiwalentu CO2.

4. Wyjątek dla urządzeń w budynkach mieszkalnych

Przepisy przewidują wyjątek, dla którego kontrole szczelności nie są obowiązkowe. Mowa o urządzeniach, znajdujących się w budynkach mieszkalnych, które spełniają oba poniższe wymogi:

  • urządzenia te zawierają poniżej 3 kg F-gazów,
  • zostały oznaczone jako hermetycznie zamknięte.

5. System CERTEX dla lepszej kontroli przepływu gazów

Rozporządzenie 2024/573 wprowadza system CERTEX, który stanowi platformę zawierającą wszystkie informacje na temat importu, eksportu i tranzytu F-gazów oraz urządzeń je zawierających. To narzędzie ma ułatwić organom celnym w całej Unii Europejskiej natychmiastowy dostęp do wszystkich danych dotyczących działań związanych z F-gazami. Ma to na celu lepszą kontrolę nad przepływem tych substancji na terenie i poza granicami UE. System CERTEX został ustanowiony rozporządzeniem UE 2022/2399.

6. Obowiązek odzysku i likwidacji

Przepisy jasno wskazują na istotę procesu odzysku i likwidacji substancji. Nowe regulacje zobowiązują operatora urządzeń zawierających F-gazy, niezawartych w piankach, do ich odzysku, a po likwidacji urządzeń do poddania ich recyklingowi, regeneracji bądź zniszczeniu.

7. Zapobieganie emisjom

Choć obowiązek zapobiegania wyciekom istniał już w 2014 roku, to w obowiązujących zapisach te kwestie zostały doprecyzowane o szczegóły związane z wychwytywaniem i zbieraniem gazów. Nowe rozporządzenie stawia przed operatorami wymóg podjęcia wszelkich dostępnych technicznych i ekonomicznych środków, aby zminimalizować wyciek i zapewnić jak najszybszą naprawę wyciekających urządzeń. Zmieniony został czas na wykonanie kontroli szczelności po naprawie wycieków. Inspekcja musi zostać przeprowadzona przez osobę posiadającą certyfikat F-gazowy najwcześniej po 24 godzinach pracy urządzenia, lecz nie później niż miesiąc po naprawie.

Nachodzące zmiany dla firm budowlanych

Od 1 stycznia 2025 r. właściciele budynków i wykonawcy robót budowlanych będą mieli obowiązek unikania emisji F-gazów podczas renowacji, rekonstrukcji lub rozbiórki paneli piankowych zawierających te substancje. Napotkane trudności podczas usuwania pianek będą musiały być dokumentowane i przechowywane przez okres 5 lat. Ta sama sytuacja dotyczyć będzie prac z piankami z płyt laminowanych, zawierającymi F-gazy, zainstalowanymi we wnękach lub strukturach zabudowanych.

W skrócie:

  • Od marca 2024 r. obowiązują nowe unijne przepisy mające na celu ograniczenie emisji gazów cieplarnianych.
  • Obowiązkowym kontrolom podlegają nie tylko urządzanie, które zawierają od 5 ton ekwiwalentu CO2, ale także urządzenia, które zawierają od 1 kg HFO lub HCFO.
  • Wprowadzony został harmonogram przeprowadzania obowiązkowych kontroli szczelności dla  urządzeń zawierających HFO i HCFO.
  • Uwzględniono wyjątki, dla których kontrola urządzeń zawierających HFO i HCFO może być rzadsza.
  • Wprowadzono narzędzie CERTEX, które umożliwia śledzenie przepływu F-gazów w całej Unii Europejskiej.
  • Od 1.01.2025 r. wejdą w życie nowe obowiązki dla właścicieli budynków i wykonawców robót budowlanych, które wprowadzą obowiązek unikania emisji F-gazów podczas prac remontowych.

PPWR: Dlaczego kupujemy powietrze?

W erze rosnącej świadomości ekologicznej regulacje zawarte w rozporządzeniu PPWR stają się kluczowym wyzwaniem dla przedsiębiorców. Zbyt duże opakowania, choć na pierwszy rzut oka wydają się niegroźne, niosą ze sobą poważne konsekwencje – zarówno dla środowiska, jak i dla firmy. Dodatkowe centymetry, zwiększona waga i objętość przesyłek zwiększają koszty transportu i magazynowania, a także generują więcej odpadów. Redukcja sztucznie zwiększanej przestrzeni oraz optymalne dopasowanie opakowań do produktów stanowią nie lada wyzwanie dla przedsiębiorców.

Co oznacza pusta przestrzeń i jak dopasować opakowanie do produktu? Jakie nowe wymagania stawiają przed nami nowe przepisy? Co to oznacza dla Twojej firmy? Jeśli chcesz poznać odpowiedź na te pytania, czytaj dalej. Przekonaj się, jak minimalizowanie zbędnej przestrzeni może wpłynąć na efektywność Twojego biznesu, jak i ochronę środowiska.

Co oznacza „pusta przestrzeń”?

Mówiąc najprościej, „pusta przestrzeń” to nadmiar miejsca w opakowaniu, którego funkcja nie jest bezpośrednio związana z ochroną czy logistyką produktu. Przykłady wypełnień? Wypełniacze powietrzne, nadmiarowa folia bąbelkowa, pianka, ścinki papieru, polistyren, wełna drzewna i inne materiały, które jedynie wypełniają przestrzeń bez realnego wpływu na ochronę towaru.

Jakie są nowe wymagania?

Zgodnie z projektowanym rozporządzeniem PPWR przedsiębiorcy będą musieli ograniczyć pustą przestrzeń w opakowaniach.  Poniżej znajdziesz wytyczne dotyczące wymogów wynikających z tych regulacji:

1. Optymalne projektowanie opakowań

Opakowanie musi być zaprojektowane tak, aby jego masa i objętość były ograniczone do minimum niezbędnego do zachowania jego funkcjonalności, biorąc pod uwagę użyte materiały.

2. Zakaz wprowadzania niepotrzebnych opakowań

Opakowania, które nie spełniają kryteriów wydajności, określonych w załączniku IV, nie mogą zostać wprowadzone do obrotu. W szczególności należy unikać opakowań, które mają na celu zwiększenie postrzeganej obojętności produktu, poprzez zastosowanie podwójnych ścianek, fałszywe dna i zbędne warstwy. Wyjątek stanowią opakowania, których projekt podlega wymogom dotyczącym chronionych oznaczeń geograficznych na mocy przepisów Unii Europejskiej.

3. Ograniczanie pustej przestrzeni

Pustą przestrzeń w opakowaniach powinno się ograniczyć do minimum. Można to osiągnąć w następujący sposób:

  • Opakowania zbiorcze i transportowe (w tym opakowania dla handlu elektronicznego): zmniejszenie pustej przestrzeni w stosunku do całkowitej ilości produktów zapakowanych zbiorczo lub transportowanych oraz ich opakowań handlowych.
  • Opakowania handlowe: zmniejszenie pustej przestrzeni w odniesieniu do całkowitej objętości produktu w opakowaniu i jego właściwości,

4. Dokumentacja techniczna

Spełnienie powyższych wymogów należy wykazać w dokumentacji technicznej, która zawiera:

  1. wyjaśnienie dotyczące specyfikacji technicznych i norm oceny opakowania;
  2. określenie wymogów dotyczących projektu, które uniemożliwiają dalsze ograniczenie masy lub objętości opakowania;
  3. wyniki badań oraz inne źródła, które potwierdzają konieczną do oceny objętości lub masy opakowania.

W przypadku opakowań wielokrotnego użytku do oceny spełnienia wymogów konieczne jest uwzględnienie ich funkcji.

Ile maksymalnie wolnej przestrzeni?

Zgodnie z przepisami, podmioty gospodarcze muszą zapewnić, aby pusta przestrzeń w opakowaniach nie przekroczyła 40% całkowitej objętości opakowania.

Art. 21 ust. 1.

Podmioty gospodarcze, które dostarczają produkty dystrybutorowi końcowemu lub użytkownikowi końcowemu w opakowaniu zbiorczym, opakowaniu transportowym lub opakowaniu dla handlu elektronicznego, zapewniają, aby współczynnik pustej przestrzeni wynosił maksymalnie 40%.

Konsekwencje dla przedsiębiorców

Wprowadzenie na rynek zbyt dużych opakowań może nieść za sobą szereg negatywnych skutków.

  • Kary finansowe i regulacyjne

Nowe przepisy przewidują nałożenie sankcji na firmy, które nie spełnią określonych norm dotyczących dopuszczalnych wielkości pustych przestrzeni w opakowaniach. Firmy stosujące nadmiernie duże opakowania mogą zostać ukarane grzywnami.

  • Negatywny wizerunek marki

W dzisiejszych czasach konsumenci coraz bardziej zwracają uwagę na ekologiczne podejście do życia, w związku z czym nadmierne pakowanie może wzbudzać negatywne reakcje klientów. Przedsiębiorstwa, które nie stosują się do nowych standardów, ryzykują utratę zaufania oraz lojalności klientów.

W skrócie:

  • Pusta przestrzeń oznacza nadmiar miejsca w opakowaniu, który nie jest związany bezpośrednio z ochroną produktu, np. wypełniona materiałami, takimi jak folia bąbelkowa czy chipsy styropianowe.
  • Minimalizacja pustych przestrzeni to kluczowy krok w kierunku bardziej zrównoważonego projektowania opakowań, co ma przyczynić się do ograniczenia odpadów i zmniejszenia kosztów operacyjnych.
  • Nowe przepisy PPWR nakładają na przedsiębiorców obowiązek ograniczenia pustej przestrzeni, przy czym może ona wynosić maksymalnie 40% w opakowaniach zbiorczych i transportowych.
  • Zbyt duże opakowania generują więcej odpadów, co wpływa zarówno na środowisko, jak i na wizerunek firmy.
  • Firmom, które nie spełnią wymogów nowych regulacji, grożą kary finansowe.

Ekomodulacja: zbędna opłata czy aktywizacja wprowadzających?

Temat odpowiedniego gospodarowania odpadami opakowaniowymi stał się priorytetem nie tylko z uwagi na ochronę środowiska, ale też kwestie spełnienia wymogów regulacyjnych Unii Europejskiej.  Jednym z narzędzi w ramach systemu Rozszerzonej Odpowiedzialności Producenta (ROP), mającym na celu popchnięcie przedsiębiorców do bardziej zrównoważonego projektowania opakowań jest ekomodulacja.

Czym jest i na czym polega ekomodulacja? Czy to skuteczne narzędzie, które zrewolucjonizuje podejście do ekologii, a może tylko zbędna opłata, która obciąży Twoją firmę?

Czym jest ekomodulacja?

Wyobraź sobie, że opłaty za opakowania, które Twoja firma wprowadza na rynek, zależą od tego, jaki mają wpływ na środowisko. Co to oznacza w praktyce? Im trudniej poddać je recyklingowi, tym więcej zapłacisz. Ekomodulacja ma zatem zachęcić przedsiębiorców do bardziej zrównoważonego projektowania opakowań. Zgodnie z art. 17, ust. 1 Ustawy opakowaniowej wprowadzający produkty w opakowaniach ma obowiązek zapewniać recykling odpadów opakowaniowych tego samego rodzaju co opakowania, w których wprowadził produkty na rynek. Zatem jeśli nie dopełnisz tego obowiązku, konieczne będzie wniesienie opłaty produktowej, której sposób obliczania jest przedstawiony w załączniku nr 2.

Wyzwanie czy szansa?

Kwestia ekomodulacji spotyka się z różnymi reakcjami. Z perspektywy przedsiębiorców to kolejna bariera, która zwiększa koszty produkcji i ostatecznie uderza w konsumentów. To szczególne wyzwanie dla małych firm, których przyszłość na rynku staje pod znakiem zapytania. Dostosowanie się do nowych regulacji może okazać się dla nich nierentowne. Jednak analizując sytuację pod kątem środowiska, takie rozwiązanie ma ogromny potencjał. Ekomodulacja może stać się impulsem do rewolucji w projektowaniu opakowań – bardziej zrównoważonych, innowacyjnych i przyjaznych środowisku. To także duży krok w kierunku gospodarki o obiegu zamkniętym, której założeniem jest to, aby odpad stanowił surowiec, a nie problem.

Gdzie doszukiwać się przyczyn?

Nowe przepisy dotyczące opakowań mają stanowić rozwiązanie poniższych problemów:

  • Stale rosnąca ilość odpadów opakowaniowych: W obliczu zmieniających się nawyków konsumpcyjnych, m.in. wzrost zakupów online i dostaw do domu, dotychczasowe przepisy nie znajdują skutecznego rozwiązania.
  • Bariery utrudniające recykling: Skomplikowane konstrukcje opakowań i niejasne etykietowanie stanowią przeszkodę w efektywnym wdrażaniu gospodarki o obiegu zamkniętym.
  • Niska jakość recyklingu opakowań z tworzyw sztucznych i ograniczone wykorzystanie surowców wtórnych utrudniają zmniejszenie zależności od materiałów pierwotnych przy produkcji opakowań.

Zgodnie z założeniami Rozporządzenia PPWR (Packaging and Packaging Waste Regulation) od 1 stycznia 2030 r. opakowania będą musiały być zaprojektowane w taki sposób, aby zawierały minimalną ilość pustych przestrzeni i nadawały się do recyklingu.

W skrócie:

  • Ekomodulacja to mechanizm, który nakłada na przedsiębiorców obowiązek wnoszenia opłaty za opakowania w zależności o tego, jaki mają wpływ na środowisko.
  • Celem ekomodulacji jest zachęcenie firm do projektowania opakowań bardziej przyjaznych środowisku i łatwiejszych do recyklingu.
  • Wśród przyczyn wprowadzenia konieczności ekoprojektowania znajdują się rosnąca ilość odpadów opakowaniowych, bariery w recyklingu oraz niska jakość opakowań z drugiego obiegu.
  • W ramach rozporządzenia PPWR od 1.01.2030 r. opakowania muszą być zaprojektowane w sposób minimalizujący puste przestrzenie i nadający się do recyklingu.

Czy Twoje butelki spełniają wymogi Dyrektywy SUP dotyczące zakrętek?

W obliczu ciągłych zmian w przepisach środowiskowych pojawił się nowy wymóg, który wymusza na Twojej firmie znaczne dostosowania. Na pierwszy rzut oka może wydawać się  drobną zmianą, jednak w rzeczywistości wiesz, że oznacza szereg wyzwań. Z perspektywy konsumenta to niedokręcona nakrętka, przez którą wylewa się napój w samochodzie bądź przypadkowo zahacza o nos w momencie próby ugaszenia pragnienia. Dla Ciebie, jako producenta stanowi pasmo problemów, reklamacji i dodatkowych kosztów związanych z naprawą wyrządzonych szkód.

Zastanawiasz się, jak te nowe wymogi, które wiążą się z dodatkowymi nakładami finansowymi na dostosowanie produkcji, mogą pozytywnie wpłynąć na środowisko? Jakie korzyści mogą płynąć z tych zmian, mimo że są one obciążeniem dla Twojej firmy?

W kolejnych częściach artykułu przyjrzymy się wyzwaniom, które stoją przed Twoją firmą oraz wyjaśnimy, jakie są przyczyny nowych przepisów. Sprawdźmy, jak dostosować się do nowych regulacji, aby sprostać tym wymaganiom.

Nowe przepisy, nowe wyzwania: Czy Twoja firma jest gotowa?

Od 1 lipca 2024 r. wszystkie nakrętki plastikowe muszą być fabrycznie przymocowane do opakowań na napoje. Obowiązek ten wynika z Dyrektywy Plastikowej, o której więcej możesz przeczytać w artykule dotyczącym SUP. Założenia Dyrektywy skupiają się wokół zmniejszania wpływu niektórych produktów z tworzyw sztucznych na środowisko, szczególnie morskie oraz wspierania rozwoju gospodarki o obiegu zamkniętym. [1]

Art. 6 ust. 1

„Państwa członkowskie zapewniają, aby wymienione w części C załącznika produkty jednorazowego użytku z tworzyw sztucznych, których zakrętki i wieczka są wykonane z tworzyw sztucznych, mogły być wprowadzane do obrotu tylko wtedy, gdy te pokrywki i wieczka pozostają przymocowane do pojemników podczas etapu zamierzonego użytkowania produktu”.

Wprowadzający (nie producent opakowań) napoje w jednorazowych pojemnikach z tworzyw sztucznych o pojemności do 3 litrów może wprowadzać je do obrotu pomimo niespełnienia wymogu przymocowania zakrętek do tych opakowań, pod warunkiem że opakowania te zostały wprowadzone do obrotu przed dniem wejścia w życie obowiązku.

Gdzie szukać przyczyn zmian?

Wśród zanieczyszczeń wód i plaż dominują zanieczyszczenia z tworzyw sztucznych. Przeprowadzone analizy wyraźnie wskazują na ogrom problemu, jaki stanowią gubiące się nakrętki. Szacuje się, że znajdują się wśród 5 najbardziej śmiercionośnych śmieci w oceanie. [2] Ich niewielki rozmiar sprawia, że nawet kiedy są segregowane w odpowiedni sposób, przelatują przez sito w sortowni i trafiają do frakcji drobnej. W konsekwencji tworzywo dobrej jakości nie zostaje poddane recyklingowi. Przymocowanie nakrętki na stałe do opakowania ma sprawić, że cały surowiec zostanie odzyskany i posłuży do produkcji kolejnych przedmiotów.

Badania naukowe nad degradacją butelek PET na głębokości 150-350 metrów wskazują na to, że czas jej rozkładu wynosi około 15 lat, po czym rozpada się na małe kawałki plastiku. [3] Drobne cząstki plastiku stanowią ogromne zagrożenie dla życia ludzi i zwierząt. Ssaki morskie, żółwie, ptaki i ryby często mylą odpady z tworzyw sztucznych z pożywieniem. Szacuje się, że ponad 690 gatunków cierpi z powodu negatywnych skutków zanieczyszczenia plastikiem. [4]

Jakie są nowe wymogi?

Przepisy nakładające na przedsiębiorców obowiązek przytwierdzania zakrętek i pokrywek do butelek obejmują również:

  • Wymagania produktowe

W myśl artykułu 6 ust. 5 Dyrektywy SUP każde państwo członkowskie musi zapewnić, że od 2025 r. butelki PET będą zawierały co najmniej 25%, a od 2030 r. co najmniej 30% tworzyw sztucznych pochodzących z recyklingu.

Art. 6 ust. 5

W odniesieniu do butelek na napoje wymienionych w części F załącznika, każde państwo członkowskie zapewnia, aby:

  1. od 2025 r. butelki na napoje wymienione w części F załącznika, których głównym składnikiem jest politereftalan etylenu („butelki PET”), zawierały co najmniej 25% tworzyw sztucznych pochodzących z recyklingu, obliczane jako średnia dla wszystkich butelek PET wprowadzonych do obrotu na terytorium danego państwa członkowskiego; oraz
  2. od 2030 r. butelki na napoje wymienione w części F załącznika zawierały co najmniej 30 % tworzyw sztucznych pochodzących z recyklingu, obliczane jako średnia dla wszystkich takich butelek na napoje wprowadzonych do obrotu na terytorium danego państwa członkowskiego.
  • Rozszerzona odpowiedzialność producenta

Zgodnie z artykułem 8 ust. 2 producenci mają obowiązek ponoszenia kosztów związanych z:

  • upowszechnianiem wiedzy na temat właściwego postępowania z odpadami;
  • zbieraniem odpadów z publicznych systemów zbierania, w tym koszty infrastruktury i jej funkcjonowania;
  • sprzątaniem odpadów, ich transportem i przetwarzaniem.
Art. 8 ust. 2

Państwa członkowskie zapewniają, aby producenci wymienionych w części E sekcja I załącznika do niniejszej dyrektywy produktów jednorazowego użytku z tworzyw sztucznych pokrywali koszty zgodnie z zawartymi w dyrektywach 2008/98/WE i 94/62/WE przepisami dotyczącymi rozszerzonej odpowiedzialności producenta oraz, o ile nie są już one uwzględnione, następujące koszty:

  1. koszty środków służących upowszechnianiu wiedzy, o których mowa w art. 10 niniejszej dyrektywy, w odniesieniu do tych produktów;
  2. koszty zbierania odpadów w przypadku tych produktów, które są pozostawiane w publicznych systemach zbierania odpadów, w tym koszty infrastruktury i jej funkcjonowania, a następnie koszty transportu tych odpadów i ich przetwarzania; oraz
  3. koszty sprzątania odpadów pochodzących z tych produktów, a następnie koszty ich transportu i przetwarzania.
  • Działania zwiększające świadomość

Od państw członkowskich wymaga się (art. 10), aby podejmowały działania informacyjne i edukacyjne dotyczące:

  • dostępności alternatywnych produktów wielokrotnego użytku;
  • wpływu na środowisko jednorazowych produktów z tworzyw sztucznych;
  • wpływu na sieci kanalizacyjne nieodpowiednich sposobów unieszkodliwiania odpadów.

Powyższe działania mogą znacząco wpłynąć na wizerunek firm w świetle nowych zmian proekologicznych i co za tym idzie – relacje z klientami.

Art. 10

Państwa członkowskie podejmują środki w celu informowania konsumentów oraz zachęcania ich do odpowiedzialnego zachowania, by zmniejszyć zaśmiecenie pochodzące z produktów objętych niniejszą dyrektywą oraz podejmują środki w celu informowania konsumentów produktów jednorazowego użytku z tworzyw sztucznych, które to produkty wymieniono w części G załącznika, i użytkowników narzędzi połowowych zawierających tworzywa sztuczne na temat następujących kwestii:

  1. dostępności alternatywnych produktów wielokrotnego użytku, systemów ponownego użycia i metod gospodarowania odpadami w przypadku tych produktów jednorazowego użytku z tworzyw sztucznych i narzędzi połowowych zawierających tworzywa sztuczne oraz na temat najlepszych praktyk w zakresie należytego gospodarowania odpadami prowadzonego zgodnie z art. 13 dyrektywy 2008/98/WE;
  2. wpływu na środowisko, w szczególności środowisko morskie, zaśmiecania i innego nieodpowiedniego unieszkodliwiania odpadów w przypadku tych produktów jednorazowego użytku z tworzyw sztucznych i narzędzi połowowych zawierających tworzywa sztuczne; oraz
  3. wpływu na sieci kanalizacyjne nieodpowiednich sposobów unieszkodliwiania odpadów w przypadku produktów jednorazowego użytku z tworzyw sztucznych.
  • Obowiązek oddzielnego zbierania do recyklingu

Zgodnie z artykułem 9 ust. 1 państwa członkowskie muszą zapewnić selektywną zbiórkę:

  • do 2025 r. – 77% produktów jednorazowego użytku z tworzyw sztucznych wprowadzonych do obrotu;
  • do 2029 r. – 90% tych produktów.

Do osiągnięcia powyższych celów konieczne może być uczestnictwo w systemach zwrotu kaucji lub ustanowienie celów w zakresie systemów selektywnej zbiórki odpadów.

Art. 9 ust. 1

Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia selektywnej zbiórki do celów recyklingu, tak by:

  1. do 2025 r. ilość zebranych, stanowiących odpady produktów jednorazowego użytku z tworzyw sztucznych, które to produkty wymieniono w części F załącznika, była wagowo równa 77% takich produktów jednorazowego użytku z tworzyw sztucznych wprowadzonych do obrotu w danym roku;
  2. do 2029 r. ilość zebranych, stanowiących odpady produktów jednorazowego użytku z tworzyw sztucznych, które to produkty wymieniono w części F załącznika, była wagowo równa 90% takich produktów jednorazowego użytku z tworzyw sztucznych wprowadzonych do obrotu w danym roku.

Ilość wymienionych w części F załącznika produktów jednorazowego użytku z tworzyw sztucznych, które wprowadzono do obrotu w danym państwie członkowskim, można uznać za równą ilości odpadów powstałych z tych produktów, w tym pozostawionych w miejscach do tego nieprzeznaczonych, w tym samym roku w tym państwie członkowskim.

Aby osiągnąć ten cel, państwa członkowskie mogą między innymi:

  1. ustanowić cele w zakresie selektywnej zbiórki w odniesieniu do odpowiednich systemów rozszerzonej odpowiedzialności producenta.
  2. ustanowić systemy zwrotu kaucji;

Co to oznacza dla Twojej firmy?

  • Redesign produktów: kosztowne, ale konieczne

Innowacje i inwestycje w nowe technologie w świecie dzisiejszych restrykcji stają się nieuniknione. Producenci opakowań stanęli przed wyzwaniem przemyślenia projektów swoich produktów. W zakresie dyrektywy SUP zakrętka musi być zaprojektowana w taki sposób, aby pozostawała przymocowana do butelki podczas użytkowania

  • Zmiany w procesach produkcyjnych

Z perspektywy konsumenta to tylko irytujący wybryk państw rządzących. Nie zdają sobie sprawy z tego, jak wiele niekorzystnych zmian leży po stronie producenta. Przygotowanie linii produkcyjnych do nowych wymogów to ogromny nakład logistyczny i finansowy.

  • Komunikacja z klientami

Kluczowym elementem dyrektywy jest zwiększenie świadomości konsumentów. Aktywna komunikacja jest ważna, aby klienci rozumieli, jakie korzyści dla środowiska niosą wprowadzane zmiany, a także potrafili we właściwy sposób się do nich dostosować.

W skrócie:

  • Od 1 lipca 2024 roku, wszystkie zakrętki plastikowe muszą być na stałe przymocowane do butelek na napoje, zgodnie z Dyrektywą SUP.
  • Nowe przepisy mają na celu zmniejszenie zanieczyszczenia środowiska, szczególnie mórz, poprzez lepszy recykling i ograniczenie rozprzestrzeniania się plastikowych odpadów.
  • Nowe regulacje przewidują, że do 2025 roku butelki PET będą musiały zawierać co najmniej 25% plastiku z recyklingu, a do 2030 roku – 30%.
  • Dodatkowo, producenci będą musieli pokrywać koszty związane z upowszechnianiem wiedzy o właściwym gospodarowaniu odpadami, zbieraniem i przetwarzaniem odpadów oraz sprzątaniem po nich.
  • Nowe przepisy nakładają również obowiązek zwiększenia selektywnej zbiórki odpadów do recyklingu – do 2025 roku 77% odpadów jednorazowego użytku z tworzyw sztucznych ma być zebrane, a do 2029 roku – 90%.
  • Firmy muszą także dostosować komunikację z klientami, aby edukować ich o korzyściach płynących z tych zmian i o odpowiedzialnym postępowaniu z odpadami.

Bibliografia

  1. https://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/?uri=CELEX%3A32019L0904 dost.: 2.08.2024
  2. https://oceanconservancy.org/wp-content/uploads/2017/04/2015-Ocean-Conservancy-ICC-Report.pdf dost.: 2.08.2024
  3. Ioakeimidis, C., Fotopoulou, K., Karapanagioti, H. et al. The degradation potential of PET bottles in the marine environment: An ATR-FTIR based approach. Sci Rep 6, 23501 (2016).
  4. Gall S.C., Thompson R.C., The impact of debris on marine life, Marine Pollution Bulletin, Volume 92, Issues 1–2, (2015), Pages 170-179, https://doi.org/10.1016/j.marpolbul.2014.12.041